Śmierć Boga. Agonia i narodziny ducha.
Idea Boga, czy – mówiąc językiem filozoficznym – Absolutu, jest jedną z najważniejszych idei filozoficznych (jeśli nie najważniejszą). Hasło „śmierć Boga” oznacza w dziedzinie filozofii śmierć idei Absolutu, będąc tym samym określeniem granicznym dla dyskursu filozoficznego. Skoro Bóg (Absolut) umiera, czy wręcz umarł, pojawia się pytanie: co dalej? O czym mamy mówić we współczesnej filozofii? Jaka jest przyszłość tej dziedziny? Co rozumiemy dziś w ogóle pod hasłem życia duchowego? Czy śmierć Boga to idea pozytywna, czy negatywna? Agonia idei Boga pociąga za sobą nieuchronnie kryzys, jednak, jednocześnie, niesie ona z sobą nadzieję na wyłonienie się jakiejś nowej jakości w sferze ducha, a tym samym jakiejś pozytywnej transformacji życia duchowego człowieka (na przykład, Nietzsche mówił o nadczłowieku, który ma się dopiero narodzić). W wystąpieniu odwołam się krótko do najważniejszych teorii filozoficznych, w których objawia się – czasami nie wprost – idea śmierci Boga (Kartezjusz, Nietzsche, Heidegger, Derrida) oraz zaproponuję własne rozumienie hasła „śmierci Boga”. Pozwoli mi to na postawienie diagnozy dotyczącej kondycji duchowej współczesnej cywilizacji zachodnioeuropejskiej.